“Samen maken wij het verschil voor dieren”
Onze ambassadeurs
Ook in 2022 heeft Vrienden Diergeneeskunde bijzonder mooie projecten van de faculteit Diergeneeskunde Universiteit Utrecht mogelijk gemaakt.
Samen blijven wij ons dagelijks inzetten om de gezondheid en het welzijn van dieren, en de interactie tussen mens en dier, duurzaam te verbeteren. Ook dit jaar konden wij weer rekenen op de enthousiaste inzet van ambassadeurs van Vrienden Diergeneeskunde. Met diverse acties en initiatieven hebben de projecten veel aandacht gekregen en is er een fantastisch bedrag opgehaald voor nog meer duurzaam dierenwelzijn.
“Kom op voor de gezondheid van dieren. Ze hebben zelf geen stem, ze hebben ons hiervoor nodig. En ze verdienen dit, want wij hebben hun net zo hard nodig. Onvoorwaardelijke liefde van dieren verdient onvoorwaardelijke inzet van mensen op ieder gebied, met name met betrekking tot hun gezondheid!”
Anita van Steijn, ambassadeur ‘Siberische Husky’s zonder overbeet’
Anita van Steijn is ambassadeur van het project ‘Siberische Husky’s zonder overbeet’ en zet zich onverminderd in voor dit project. Ze vertelt wat de aanleiding hiervoor is: “Ons eigen nestje waarin ineens 3 pups met een overbeet geboren werden. Dit kon geen toeval meer zijn. Ik wilde dit heel graag uitzoeken, want we stonden toen nog voor een raadsel. Ik ben in contact gekomen met dierenartsen die daar hetzelfde over dachten en samen met deze dierenartsen zijn we zo ver gekomen, dat er inmiddels een onderzoeksstage door een diergeneeskundig student is uitgevoerd, weten we dat het een serieus probleem is onder de Siberische Husky, zijn we met Vrienden van Diergeneeskunde een crowdfunding gestart en ben ik bezig om bloedsamples te verzamelen vanuit heel Europa. We weten inmiddels al zoveel meer dan een jaar geleden en hopelijk resulteert dit straks in de mogelijkheid om DNA te laten onderzoeken op deze genetische afwijking, zodat we hem zo snel mogelijk weer uit het ras kunnen krijgen.” Met de inzet voor dit project wil Anita aandacht vragen voor de aandoening. “Ik wil awareness creëeren, zodat liefhebbers van het ras en fokkers deze afwijking serieus nemen. Ergens hoop ik zelfs dat het een verplicht onderzoek zal gaan worden om te mogen fokken met de Siberische Husky.
Er lopen zoveel dragers rond binnen de populatie, die ogenschijnlijk gezond lijken. Grote kans dat twee dragers elkaar gaan treffen bij een dekking en daarmee een groot risico op lijders. DNA onderzoek is de enige mogelijkheid om te weten of je met een vrije of dragende hond te maken hebt en om dus eventuele problemen al bij voorbaat te kunnen voorkomen. Het allerbelangrijkste is tenslotte de gezondheid van de honden.”
Samen maken we het verschil, Anita vertelt wat ze hoopt te bereiken met haar inzet voor dit project. “Allereerst het afronden van dit onderzoek, waarna pups van ons geliefde ras hopelijk weer zonder zorgen met gezonde gebitjes geboren zullen worden. Daarnaast hoop ik dat iedere liefhebber en fokker, van welk ras dan ook, zo’n zelfde instelling als ons heeft en zich voor 200% inzet om zijn of haar ras gezond te houden. De dieren verdienen dit! En met partijen zoals Universiteit Utrecht en Vrienden van Diergeneeskunde, zijn er instanties die je hier maar al te graag bij graag bij willen helpen!”
Dankzij Anita van Steijn en vele dierenliefhebbers is er inmiddels een fantastisch bedrag opgehaald voor dit onderzoek. Zo komen we steeds dichterbij een gezondere toekomst voor de Siberische Husky.
“Wat gestart is als een vorm van tijdverdrijf met een opbrengst van (een paar) honderd euro hopen we uit te breiden naar een jaarlijks terugkerend product waar we een steeds groter publiek voor kunnen vinden. Zo hopen we in de toekomst bedragen met 4 cijfers te kunnen doneren aan Vrienden Diergeneeskunde.”
Studentenvereniging Hygieia
De samenwerking met studentenvereniging Hygieia laat het belang van duurzaam dierenwelzijn voor de studenten van nu en dierenartsen van de toekomst zien. Een creatieve actie waarbij vele studenten en andere dierenliefhebbers worden betrokken.
“In 2020 zijn wij, studentenvereniging Hygieia (aangesloten bij de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Utrecht), gestart met de weekplanner actie. Deze actie is simpel: we maken een planner voor huisdieren, door huisdieren. Iedereen die onze planner koopt kan een foto insturen, alle foto’s worden in de weekplanner verwerkt en de opbrengst van alle planners gaat naar Vrienden Diergeneeskunde. We kiezen vaak een specifiek project waar we de winst aan doneren. We zijn deze actie niet voor niets gestart in het midden van een pandemie: we hadden tijd, moeite met het plannen van studietijd en de behoefte om iets samen te doen. Wat gestart is als een vorm van tijdverdrijf met een opbrengst van (een paar) honderd euro hopen we uit te breiden naar een jaarlijks terugkerend product waar we een steeds groter publiek voor kunnen vinden.
Zo hopen we in de toekomst bedragen met 4 cijfers te kunnen doneren aan Vrienden Diergeneeskunde. Tot die tijd blijven we onder het mom van alle kleine beetjes helpen ons inzetten voor huisdieren in Nederland, door huisdieren in Nederland.
Heb jij ook interesse in een planner? Elk jaar rond december publiceren wij een bestellink en een uploadlink voor de nieuwe jaarplanner van 52 bladzijden: voor elke week een overzichtelijke pagina met to-do lijstjes, schema’s en gezellige huisdierfoto’s. De planner kost 10 euro en alle opbrengst gaat direct naar Vrienden Diergeneeskunde.”
“Nog teveel flatcoated retrievers overlijden op veel te jonge leeftijd. Ficca wil trachten hier verandering in aan te brengen. Met als ultiem doel een DNA-test voor het ras, dat tot op heden nog over geen enkele DNA test beschikt.”
Stichting Ficca, ambassadeur ‘Samen tegen kanker bij de Flatcoated Retriever’
“Stichting FICCA, wat staat voor fighting canine cancer, heeft als als ANBI stichting zonder winstoogmerk het specifieke doel geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker bij de flatcoated retriever. Al sedert de oprichting in 2011 maakt FICCA zich sterk voor een voortgang van het onderzoek naar de erfelijke achtergrond van het hystiocitair sarcoma/maligne histiocytose = HS/MH, dat in dit ras veel voorkomt. Nog teveel flatcoated retrievers overlijden hier aan op veel te jonge leeftijd. FICCA wil trachten hier verandering in aan te brengen. Met als ultieme doel een DNA-test voor het ras, dat tot op heden nog over geen enkele DNA-test beschikt.
Ook 2021 is, ondanks de pandemie, een succesvol jaar gebleken. Het streefbedrag moest worden verhoogd en wederom behaalde FICCA de 1e plaats in de top 20. Met de geweldige steun van Dr. Maurice Zandvliet werd er een begin gemaakt met het flatcoat tumor project en kon van een flink aantal “veteraantjes” (flatcoats van ruim 9 jaar en ouder) bloed worden afgenomen en opgeslagen. De werkende flatcoated retriever groep verleende daartoe ruime medewerking en droeg ook steeds financieel een steentje bij. Waarvoor onze hartelijke dank. Highlight in 2021 was de 100e donatie van Alice met haar 12 jaar jonge flatcoat lady, roepnaam Google.”
Stichting FICCA zet zich al jarenlang samen met vele Flatcoated Retrievers liefhebbers onvermoeibaar in de voor de actie en heeft recent het streefbedrag wederom verhoogd. Fantastisch!
“I grew up with her and she was really my best friend. It’s been over two years since she died and I don’t think the feeling of heartbreak will ever leave me. So I hope that with the money I am raising it will help more dogs and pet owners avoid going through the same pain.”
Pamela Hall, ambassadeur ‘Een behandeling tegen Cushing voor dier én mens’
Een bijzondere actie en een hartverwarmend verhaal. Pamela zet zich in voor een behandeling tegen Cushing voor dier én mens na het verlies van haar geliefde hondje Sammie. Ze hoopt dat daardoor andere dieren en hun eigenaren nog beter geholpen kunnen worden.
‘Running the Berlin Marathon for Sammie’. Pamela heeft met haar actie een fantastisch bedrag ingezameld voor het project ‘Behandeling Cushing voor hond en mens’. Ze vertelt ons meer over de bijzondere band die zij had met haar hond Sammie.
“Growing up I always wanted a dog and Sammie had been named long before she had even been born. When I was 9 I finally managed to convince my parents to let me get a dog. My dad made me write an essay listing out how I would take care of her and all of the responsibilities it would involve. Although I sadly don’t have it anymore I’m quite sure I wrote something like walking her 8 times a day. Although that may in reality have been a lot less (probably for the best considering the length of little jack russell terrier’s legs) what I never faulted in was loving her. My aunt’s dog sometimes got puppies and so with the next litter both my sister and I were allowed to pick one. When I set eyes on Sammie I fell completely in love with her. My parents said have a look at the others, but I was resolute: she was the one. It felt like an age waiting for her to come, but when she was finally old enough to leave the litter we took her and her sister Wheels home. I remember how tiny she was, she could even sit on the palm of my hand. It was also raining, I remember standing outside in the garden with her, Wheels, and my sister – the first time we discovered she really disliked any form of getting wet. Bathing her was also always a challenge, she would freeze up and relentlessly try to clamber out, but in the most inefficient way, with straight little legs.
I know I am completely biased but she really was the most gentle, loving, kind, and loyal little dog. She tried to make friends with every person she met, wagging away and coming to greet you. She would also always be next to you, never on top of you, but watching from your side as if she was making sure that you were safe. We often joked that she was a little stalker – she would follow you around the house. If my mum was at her desk she would sleep next to her. If my mum silently went to go get coffee by the time she was on her way back Sammie had already awoken and was halfway to the kitchen. Even in her last weeks she kept this up, even when it didn’t look like she could give anymore. If my mum or I were gone she would always wait in the front of the room, lying down and staring out of the window until we were back. It didn’t matter how long it took, she would be there. She wans’t always so calm though, she was a Jack Russell after all – in my parents’ back garden you can still see signs of what we dubbed ’the racing track’. She so loved to run through the garden, and would run up and down with cyclists passing by. Although in her last few years she became calmer, she still loved the garden. Sometimes I would look out of the window and just see her sat in the garden just observing the world quietly. She absolutely loved that. It’s hard to really sum up my bond with Sammie – I grew up with her and she was really my best friend. It’s been over two years since she died and I don’t think the feeling of heartbreak will ever leave me. So I hope that with the money I am raising it will help more dogs and pet owners avoid going through the same pain.”
“Ik doe dit als vrijwilliger. Ik doe dit als moeder die graag haar (klein)kind(eren) meeneemt naar een dierenpark of in het wild om een olifant te zien, niet ze ooit aan te hoeven wijzen in een boekje, als uitgestorven soort… Graag wil ik laten zien dat als jij je hard (en je hart) inzet, je een hele hoop kunt bereiken.”
Aafke Penning, ‘Omarm olifanten’
“Geklemd in mijn linkerhand een zakje doppinda’s. Een voor mijn gevoel haast eeuwigdurend pad ernaartoe. Even spieken bij de chimpansees. Giechelen om het gooien van de poep. Ondertussen stiekem zelf een pindaatje smikkelen, al weet ik heel goed: dit lekkers is niet voor mij. Het belletje van het treintje dat verleidelijk klinkt, maar me toch niet weet af te leiden van waar ik naar op weg ben. In de verte dan eindelijk de grootse slaapkamer. De geur van hooi hangt in de lucht. Een mengeling van opwinding en spanning in mijn buik, want wat ben ik dichtbij. Als ik geluk heb ligt er een brood dat met gemak opgepakt en weggesnoept wordt. En dan is daar bijna hèt moment. Oog in oog met een der groten der aarde. Daar staat, wachtend op een pinda, muisstil maar oorverdovend aanwezig; een olifant.
Het is 36 jaar geleden dat ik als jong meisje al een abonnement had op DierenPark Amersfoort. Ik herinner mij de kilometers hoge glijbaan. De luid schreeuwende papegaaien in de meest prachtige kleuren. De kleine kuikentjes onder de warmtelamp in De Ark. De vele jonge dieren die werden geboren en die je maand na maand op kon zien groeien. Maar op de eerste plaats herinner ik vooral nog het hierboven beschreven gevoel dat ik had om weer een bezoekje te brengen aan de olifanten. De liefde begon daar.
Kleine meisjes worden groot, maar ook later in mijn leven bleef het park mij trekken en ontdekte ik door de ogen van mijn oppaskinderen weer allerlei leuks. Tijdens de studie even een frisse neus en fijne wandeling tussen de dieren en langs de reuzen. Later, met mijn eigen gezin, in het inmiddels totaal vernieuwde park, op avontuur over klimroutes en langs allerlei diersoorten, op weg naar het Rijk der Reuzen. Inmiddels allang zonder pinda’s van het publiek, een compleet nieuwe stal en grote buitenruimte met een andere visie dan vroeger. Door de jaren heen is de liefde niet gesleten, dat gevoel is gebleven; de olifanten blijven een speciaal plekje houden in mijn hart.
Dat dit niet alleen voor mij geldt, werd mij duidelijk op het moment dat het park -bijna twee jaar geleden- gesloten was door de lockdown en er enorm veel mensen gekluisterd waren aan de webcambeelden, wachtende op de geboorte van een nieuw kalfje bij Indra. Echter werd de ‘kleine’ Yunha ziek en stierf binnen vierentwintig uur. Wat een schok! Een bom aan reacties en medeleven ontplofte. Dit zette mij aan het denken; hoe kan ik dit omvormen tot actie voor de olifanten?
Toen mijn man, zoontje en ik een beeld uit de Beeldentuin van dè olifanten- en zookenner Marjo Hoedemaker kochten sprak hij de woorden; wij zetten ons in zodat de (klein)kinderen van jouw zoontje ook nog olifanten kunnen zien. Dit is mij bijgebleven en hij leek mij de perfecte persoon om samen mee te kijken naar mogelijkheden voor een project rondom het genereren van donaties.
Vol enthousiasme ging Marjo hierin mee en legde hij voor mij ook contact met Inga Wolframm en Pascaline van der Linden van Vrienden Diergeneeskunde Universiteit Utrecht. Inmiddels is een en ander in samenwerking met hen ontwikkeld en werd het mogelijk mijn campagne Omarm Olifanten uit te rollen. We hebben inmiddels twee prachtige Meet & Greet avonden met Marjo bij de olifanten gehad, er zijn beelden, puzzels en producten voor uiterlijke verzorging verkocht, flessen ingezameld en er was in september 2021 een grote Olifantenmarkt met duizenden olifantjes in Dierenpark Amersfoort. Iedereen mocht een olifantje uitzoeken en we werden ongelofelijk blij van het bedrag van ruim 3300 euro aan donaties die dat opleverde.
Ondanks dat het door corona maatregelen lastiger is om acties te ondernemen, blijven de plannen borrelen, zowel bij mij als bij andere vrijwilligers. Het is mooi om te zien hoeveel mensen betrokken zijn. Zowel op Facebook als in een verschillende appgroepen wordt er meegeleefd met de dieren en met elkaar. Ook ontstaan er plannen waarin alle liefde, het enthousiasme en betrokkenheid wordt ingezet voor nieuwe acties.
Ik doe dit als vrijwilliger. Ik doe dit als moeder die graag haar (klein)kind(eren) meeneemt naar een dierenpark of in het wild om een olifant te zien, niet ze ooit aan te hoeven wijzen in een boekje, als uitgestorven soort… Graag wil ik laten zien dat als jij je hard (en je hart) inzet, je een hele hoop kunt bereiken. In het verleden nam ik deel aan een hoop projecten voor goede doelen, dus ik wéét dat het kan.
Op de plank ligt het plan voor Stappenactie “Elke stap telt!” waarvoor prachtige shirts zijn ontworpen en gedrukt, nogmaals een Olifantenmarkt en een wandel/fietstocht tussen het olifantenverblijf van DierenPark Amersfoort en Ouwehands Dierenpark Rhenen. Dit laatste plan is bedacht door de 14-jarige Job Nagel, die een enorm hart voor dieren heeft.
Zo zal ik mij de aankomende dagen, weken, maanden, jaren (?!) met de vele vrijwilligers die zich hebben aangesloten, blijven inzetten om acties op te zetten en uit te voeren.
Ik kijk uit naar de toekomst en de mooie acties die nog mogen komen, de teller van ruim 7800 euro verder op te laten lopen en zo een klein steentje bij te dragen aan het veelbelovende onderzoek naar het EEHV-virus bij olifanten.”
Omarm Olifanten, ze zullen het niet vergeten.
Grote groeten, Aafke
Aafke zet zich met haar campagne Omarm Olifanten met vele originele acties en initiatieven in voor het olifantenproject. Dit doet ze niet alleen, want ze heeft vele enthousiaste olifanten-liefhebbers om zich heen zoals Linda van der Galiën die een puzzel ontwierp en Job Nagel die onder de Omarm Olifanten campagne zijn eigen acties organiseert. Hierin worden ze trouw gesteund door Marjo Hoedemaker van DierenPark Amersfoort en de Marjo Hoedemaker Elephant Foundation: “Het mooie van de ondersteuning aan de vrienden is het feit,dat Dierenpark Amersfoort de volledige medewerking geeft met hulp van Aafke , activiteiten te organiseren die ,en onder de aandacht komen en geld opbrengen voor het onderzoek.”
“Zoek elkaar op. Vorm een hecht netwerk van gelijkgestemde dierenliefhebbers en steun elkaar. Zowel met nieuwe kennis, als een oppasbeurt als iemand even een weekendje weg is. En tot slot, breid dit netwerk uit zodat je positieve invloed zoveel mogelijk mensen, en uiteindelijk dieren, bereikt.”
Kosta en Corline, ambassadeurs ‘Papegaaien lekker in hun veren’
Kosta en Corline zijn de eigenaren van de Tiny Parrot Vintage Boutique. Hun grote liefde voor papegaaien maakt dat ze een deel van de opbrengsten uit de webshop doneren aan het project ‘Pagegaaien lekker in hun veren’. “Dat ik dit probeer te typen terwijl mijn papegaai met mij probeert te stoeien zegt vast wel genoeg! Maar om in een beetje meer detail te gaan. We wouden net dat kleine beetje extra betekenen met onze tweedehands modewebshop. Het papegaaienthema is leuk, want daar ligt onze passie ook. Maar hoe kunnen we hier betekenis aan geven? Toen we eraan dachten hoe goed Yvonne ons al jaren met onze kleintjes helpt, moesten we de faculteit diergeneeskunde wel mailen. Zo zijn we uiteindelijk terecht gekomen bij Vrienden Diergeneeskunde, waarbij we maandelijks doneren. En we onze klanten tijdens het afrekenen ook de optie geven om te doneren.”
Door de steun aan het project hopen ze iets voor alle papegaaien te betekenen. “We denken dat onze forpus in een kooi is opgegroeid waarin geen speelgoed was. Dat zeg ik, omdat elke keer toch wel blijkt dat conventioneel speelgoed gewoon haar niet aanstaat, wellicht omdat met speelgoed spelen geen gedrag is dat ze in het ouderlijk nest leerde. Ze toont interesse in alles wat we in haar kooi stoppen, en is het een dag later alweer kwijt. Geen enkele tip om haar aan het spelen te krijgen met conventioneel speelgoed hielp. En we zijn toch wel degelijk goed in het trainen van papegaaien. Dat betekent niet dat onze forpus geen verrijking krijgt.
Een recent onderzoek met amazonepapegaaien heeft gevonden dat ‘te grote pellets’ een vergelijkbaar tijdrovend en verrijkend effect hebben als speelgoed, waardoor ze dus pellets van een heus formaat krijgt (en eet). Daarnaast verstoppen wij al haar droogvoer (Nutri-Berries en pellets) in bakjes vol met droge bladeren, papiersnippers of confetti. Soms al het droogvoer in 1 bakje, waarbij de andere bakjes leeg zijn. Soms verspreid over meerdere bakjes. Alles om haar scherp en bezig te houden. Ze geniet er duidelijk van. En de dag ronden we af met verschillende vormen van training; onze forpus speelt de hele dag door met verschillende dingen en zit geen moment stil. Ze speelt in het algemeen gewoon niet met wat je in de winkel vindt.” Wat we hiermee willen zeggen is: De meeste mensen denken niet na over speelgoed voor hun papegaaien. En mensen die dat wel doen, denken vaak te nauw. Ze denken dan aan het voetspeeltje uit de winkel, maar niet aan het veel te grote stukje broccoli dat hun papegaaitje met gezonde moeite met z’n voet manipuleert tijdens het eten.
Het project Papegaaien Lekker In Hun Veren sluit goed aan bij deze gedachten. Hoe breder we denken over verrijking, hoe beter we elke individuele papegaai kunnen helpen aan hun eigen vorm van verrijking, hoe lekkerder ze in hun veren zitten. En dat doet ons uiteindelijk ook goed. We hopen van harte op meer blije, spelende papegaaitjes.”
Kosta en Corline dragen de papegaaien een warm hart toe en dragen met hun actie maandelijks bij aan het project ‘Papegaaien lekker in hun veren’. De hele ‘Tiny Parrot Vintage Boutique’ is in het thema van de diersoort ingericht, waar ze andere papegaaienliefhebbers mee inspireren en motiveren om bij te dragen aan dit onderzoek.
“Ongelooflijk dankbaar dat dit team van de Veulenbrigade bestaat. Het was februari, koud, om 12.00 ’s nachts kwamen we aan, niemand op de weg, een bizarre situatie… Toen we bij de afdeling paarden kwamen stond daar gewoon het team van de Veulenbrigade te wachten. Alles verliep zo ontzettend respectvol, binnen het team en ook naar ons, alles werd duidelijk (en eerlijk) uitgelegd. We waren ontzettend blij en ook ontroerd hoe het team midden in de nacht klaar stond voor ons.”
Ilse Loeve, eigenaresse Black Jack
Ilse Loeve, de eigenaresse van Black Jack, geniet elke dag van Black Jack en deelt vaak updates met de Veulenbrigade hoe hij opgroeit tot een gezond en blij veulen.
Na zijn kwetsbare start bij op de Veulen Intensive Care van de Universiteitkliniek voor Paarden, de Veulenbrigade, is Black Jack uitgegroeid tot een blij, lief veulen. Hij geniet elke van het spelen met zijn kuddegenoot Meares en het gezelschap van zijn moeder Missy. Het verhaal van Black Jack op de Veulen Intensive Care van de Faculteit Diergeneeskunde is prachtig geïllustreerd en uitgebracht door het tijdschrift Penny (nr. 25, 2021): ‘Wonderveulentje gered door de Veulenbrigade’. Lees het bijzondere verhaal van Black Jack hieronder.
